Παροχή εις είδος και ασφαλιστικές εισφορές

Επί του ερωτήματος εάνη δωρεάν φοίτηση ή η έκπτωση επί των διδάκτρων σε μαθητές με γονείς εργαζόμενουςστο εκπαιδευτήριο, συνιστά για τους εργαζόμενουςεκπαιδευτικούς, παροχή εις είδοςεπί της οποίας οφείλονται ασφαλιστικές εισφορές , η άποψή μου είναι η ακόλουθη :

Όπως γίνεται δεκτό κατά τη νομολογία (βλ. ενδεικτικά ΣΤΕ 1089/2009 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ) ως αποδοχές επί των οποίων υπολογίζονται ασφαλιστικές εισφορές, θεωρούνται οι πάσης φύσεως χρηματικές ή εις είδος παροχές του εργοδότη προς τον εργαζόμενο, έστω και αν οι παροχές αυτές δεν δίδονται ως αντάλλαγμα της εργασίας που προσφέρει ο τελευταίος, αλλά χορηγούνται σ' αυτόν από τον εργοδότη οικειοθελώς και από ελευθεριότητα πάντως όμως με αφορμή τη σχέση εργασίας που τους συνδέει.

Εξαιρούνται μόνο οι έκτακτες παροχές κοινωνικού χαρακτήρα που απαριθμούνται περιοριστικά στο εδαφ. α' της παρ.1 του άρθρου 17 του Κανονισμού Ασφαλίσεως του ΙΚΑ. Δηλ. δώρα λόγω γάμου του ασφαλισμένου ή των παιδιών του, γεννήσεως των παιδιών του ασφαλισμένου και βοηθήματα στην οικογένεια του θανόντος ασφαλισμένου.

Η ανωτέρω απόφαση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, πλην των προαναφερθεισών εξαιρέσεων, κάθε παροχή χρηματική ή σε είδος του εργοδότη προς τον εργαζόμενο που δίδεται με αφορμή την εργασιακή σχέση εμπίπτει στην έννοια των αποδοχών, επί των οποίων οφείλονται ασφαλιστικές εισφορές.

Σε παλαιά γνωμοδότηση που βρήκα επί του θέματος (Ψηλός, ΔΕΝ 1985,350 επομ.) ο γνωμοδοτών είχε την άποψη ότι εξαιρούνται των ασφαλιστικών εισφορών παροχές του εργοδότη «προνοιακής μορφής» , όπως δωρεάν παιδικές κατασκηνώσεις, εκπαιδευτικά σεμινάρια, δαπάνες επιμόρφωσης, μετεκπαίδευσης κλπ συναφείς, εφόσον σε αυτές μπορεί να αποδοθεί η έννοια ότι δεν αποτελούν αντάλλαγμα της εργασίας, αλλά αποβλέπουν στην ενίσχυση του ψυχικού δεσμού των εργαζομένων με την επιχείρηση και την εμπέδωση κλίματος εργασιακής ειρήνης και εν τέλει την άυξηση της παραγωγικότητας. Στο πλαίσιο αυτό κινείται και ομοίως παλαιά γνωμοδότηση του ΝΣΚ (337/64 ΕΕΔ 1964, σελ.577).

Υπό τα ανωτέρω δεδομένα θεωρώ ότι η παροχή της δωρεάν ή με έκπτωση φοίτησης παιδιών εργαζόμενου στα εκπαιδευτήρια, παρόλο που δεν έχει εξ όσων ερεύνησα, ad hoc κριθεί νομολογιακά, δεν μπορεί πειστικά να χαρακτηριστεί ούτε ως προνοιακής μορφής με την ανωτέρω έννοια, αλλά ούτε να ενταχθεί στις ρητά προσδιορισμένες εξαιρέσεις του άρθρου 17 του Κανονισμού Ασφάλισης του ΙΚΑ.

Συνεπώς αποτελεί παροχή εις είδος για την οποία οφείλονται ασφαλιστικές εισφορές.

Επιχείρημα περί του αντιθέτου μπορεί να αποτελέσει το γεγονός ότι η εν λόγω παροχή δεν περιορίζεται μόνο σε παιδιά εργαζομένων αλλά και παιδιά τρίτων και συνεπώς δικαιολογείται ως εμπορική πολιτική της επιχείρησης.

Τάσος Πασσάς